نزدیک یک سال پیش !
همیشه دلم می خاست و دوست داشتم
تو سکوت بتونم حرف بزنم !
زمان هایی تونستم
و لذتی که داشت
تولد آرزوی همراهی همیشگی بود
تا بتوانیم
با بال های سکوت پرواز کنیم .
صبح ست دمی بر می گلرنگ زنیم
وین شیشه ی نام و ننگ بر سنگ زنیم
دست از امل دراز خود باز کشیم
در زلف نگار و دامنش چنگ زنیم
خیام هم ،
چون به دریا نرسید ، با کوزه ی خود ، پرواز سکوت را تجربه کرد.
گاهی
کلماتی و یا جمله ایی
کتابی
نگاهی
شعری
داستانی
و یا حتی تصویری از مکانی
کلاسی
جلسه ایی و حتی فیلمی
خود
گویای هزار و یک شب است ....
هنگامی که از شلوغیه مفرط خیابان ها و مردم خسته می شوم ،
به دنبال کسی می گردم تا تنها لحظاتی را در سکوت با او باشم !
هیهات که اکثرا
در آغوش تنهایی خیش
بغض خود را فرو می دهم که کسی ،
فریاد سکوت مرا نشنید .....
(اراجیف حقیقی من )
۲۹ مهر ۱۳۸۸
مجال من همین باشد
مجال من همین باشد که پنهان مهر او ورزم
کنار بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد
ابرها برگشته اند
آسمان را دیگر تنها زردی تابستان نمی گیرد
عطر پاییز می آید
دیگر وقت غروب
آفتاب یکه تاز نیست
باد می وزد
هوا خنک می شود
ابرها آسمان را نقش می زنند
پنجرا از باران ظهر کدر است
و پرستو ها در فکر کوچ اند ....
***
آفتاب ، صورت تیغ کشیده ام را گرم می کند
باد ، موهایم را پریشان
و باران ، باران ؛
باران اشک می شود بر گونه هایم
تا عقده ی مردانه ایی را بشوید !
کفر می گویم امروز
دلم پر است
از خود ناراضی ام .....
نگار می زنم
با سیاه قلم بر روی تشک سفیدم .......
(وحشی بوانی)
هفت شهریور هشتاد و نه
آدمی زاده ی تنهاییست
"آدمی
زاده ی تنهاییست...."
اطرافیانت
تنها رهگذرانی اند
تا لحظاتی تو را شاد یا غمگین کنند
و عشق توهمی ست
که ضعف انسان
آنرا تدوین کرد
تا انسان را تسکین دهد
و به همین دلیل
هنگام وصال رنگ می بازد !
و سپس
باز این تنهاییست که در بهترین حالت
تو را در آغوش می کشد !
(وحشی بوانی)
(89/3/19)
رویای سحر
رویای سحر
خروس خوان است و گرگ و میش
ره این خیابان
دشوار و بلند
نسیم می وزد
عطر صبحگاهی شهر
آواز آفرین پرندگان صبح
ترانه ی برگ ها و موسیقی شاخه ها ...
خنکای سحر
نوازش هستی ست روی گونه ات ...
موج گیسوانت که می آمیزد با عطر صبح
رنگ جنون می زند بر زندگی ام ....
و بن این امواج خروشان
استوارتر از هر ستون سنگی
فاخرانه ایستاده است .
قدم هایت
همنواز هستی
بر طبل زمین می کوبد
و می شکند رویای شیرین آغوشت را .....
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
داستان سحر
داستان آرزوهای سبز خفته و نومید من است .....
۸۸/۲/۲۵
بوی پیراهن یوسف !
مهتاب خروس خوان است
پیراهن یوسف بر تن می کنم
ناله سر می دهم ....
کلمات را گم کرده ام
بر درها می کوبم
نفس زنان کوچه پس کوچه ها را می گردم در پی واژه ایی که گم کرده ام !
پیدا و پنهان چون سایه ....
آغوشم پوی زمستان واژه ها را گرفته ست ....
شور دف و سوز سوت های پیاپی
لرزش تارهای پیانو
انگیزش سمائی بی شاهد است ......
می رقصم
بی واژه ایی ....
۱۰/۱/۸۹
سال ۱۳۸۹ سال صبر و استقامت
مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم......ا
یک سال دیگه از این عمر پربار خوب یا کثیف یا زشت یا زیبا یا شاد یا ؛ خلاصه که گذشت !ا
مهم اینکه آدم بفهمه تو این سال چیکار کرده و بتونه یه تجزیه و تحلیل داشته باشه از زندگیش !ا
نکته ی مهمه دیگه اینکه ، ما یک سال بزرگ تر شدیم ، البته نه شناسنامه ایی ، نه ، منظورم
بیشتر از لحاظ تجربی بود ! در هر حال : چون میگذرد غمی نیست !ا
میگن دعا اون چیزیه که آدم از ته دلش میخواد ، اگه حال نمیکنین دعامون کنین ، دسته کم
اگه از دستمون شاکی هستین ، نفرینمون نکنین !ا
می خور که ز حل کثرت و قلت ببرد
و اندیشه هفتاد و دو ملت ببرد
پرهیز مکن ز کیمیایی که از او
یک جرعه خوری هزار علت ببرد
(خیام)
به یادتون و به سلامتیتون.....ا
چو آفتاب ، درای از درم شراب بنوش
شراب جان را ، چو آفتاب بنوش
(فریدون مشیری)
زندگی یعنی :ا
تنگی می لعل خواهم و دیوانی
سد رمقی باشد و نصف نانی
وانگه من و تو نشسته در ویرانی
عیشی ایت که نیست در خود سلطانی
زندگی قصه ی تلخی یست
که از آغازش
بسکه آزرده شدم
چشم به پایان دارم..........
پس :
من می خورم و هرکه چو من اهل بود
می خوردن من به نزد او جهل بود
من خوردن من حق ز ازل می دانست
گر می نخورم علم خدا جهل بود
(خیام)
واسه اونایی که فقط نشستن تو خیال اینکه میرن تو بهشت :ا
جمله بی قراریت از طلب قرار توست
طالب بی قرار شو تا که قرار آیدت
(مولانا)
و در انتها
بخشندگی
رستگاری
پیروزی
و مهربانی
در سال صبر و استقامت در بهار 2568 انتظار شما را میکشد. 
ا
نوروزتان پیروز
شرابی تلخ می خواهم...
شرابی تلخ می خواهم که مردافکن بود زورش
مگر یک دم برآسایم ز دنیا و شر و شورش
سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش
مذاق حرص و آز ، ای دل ، بشوی از تلخ و از شورش !
بیاور می ، که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن
به لعب زهره ی چنگی و مریخ سلحشورش
کمند صید بهرامی بیفکن ، جام جم برگیر!
که من پیمودم این صحرا : نه بهرام است و نه گورش
شراب لعل می نوشم من از جام زمردگون
که زاهد افعی وقت است ، می سازم بدین کورش !
نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست :
سلیمان ، با چنان حشمت ، نظرها بود با مورش
کمان ابروی جانان نمی پیچد سر از حافظ
ولیکن خنده می آید بر این بازوی بی زورش
حافظ
دستان هزار انگشت
در فراخی مرطوب آسمان تنگ ،
زیر اشک باران شهر ـ
بلند شده اند ، که ،
ناله ایی سر کنند سوزناک
طلب آمرزشی از برای پاهای بسته شان
یا سپاسی از برای باران ....
*
چه زلال می شود روح آدمی
به وقت نوازش باران
از پوچی بی شعور و متعفن زندگی ....
*
قدمی بردار
لحظه ایی دل روشن کن
بشمیم پوی و بوی آفرینش را ....
۶ / ۱۲ / ۸۸
اینچنین ، تنها و زخم خورده...
خدا از هرچه پنداری جدا باشد خدا هرگز نمی خواهد خدا باشد
نمی خواهد خدا بازیچه ی دست شما باشد که او هرگز نمی خواهد چنین آیینه ی وحشت نما باشد
هراس از وی ندارم من هراسی زین اندیشه ها در پی ندارم من
خدایا بیم از آن دارم مبادا رهگذاری را بیازارم
نه جنگی با کسی دارم نه کس با من بگو موسی بگو موسی پریشانتر تویی یا من؟
نه از افسانه می ترسم نه ازشیطان نه از کفر و نه از ایمان
نه از دوزخ نه از حرمان نه از فردا نه از مردن
نه از پیمانه می خوردن خدا را می شناسم از شما بهتر
شما را از خدا بهتر خدا را می شناسم من
اپرای موسی و شبان گروه مستان - همای – تالار والت دیزنی - آگوست 2009
شما را ، از خدا بهتر.....
بعد از چندی...
- اول :
مـــا را به مـــــیزبانی صیـــــــــاد الفتی اســــــــت
ورنه به نیــــم نــــاله قفس می توان شکســــــــت
روز و شـــــــب با دیـــــدن صیــــاد مستم در قفس
بس که مســتم نیست معلومم که هستم در قفس
به یاد مرحود علامه محمدتقی جعفری
- دوم
۲ تا کتاب دارم با هم می خوانم !
اولی : پنجاه و سه نفر از بزرگ علوی.
چیزی که از کتاب به نظرم رسید و قابل گفتنه اینه :
پنجاه و سه نفر وقتی به زندان قصر منتقل میشن بعد از چند ماه تصمیم به اعتصاب غذا
میگیرن. نتیجه ایی که بزرگ علوی از این اعتصاب میگیره که البته شکست خورده محسوب
میشه اینه که ، ما حواسمون نبود که حکومت دوره سیاه درسته که رو به سقوطه ولی
قدرت داره و این قدرت ناشی از دست و پا زدنشه !!!!!!!!!!!
دقیقا مثل کسی که داره جون میده و داره آخرین تلاشهای خودشو میکنه !
دومی : ناطور دشت از سلینجر !
زیاد پیش نرفتم هنوز ولی کلا خوشم اومده . حالا تا پیش بریم ببینیم چی میشه.
- سوم
حتما شنیدین که همیشه چرخه اقتصاد کشور و به یه ماشین که کلی چرخ دنده داره
تشبیه میکنن ! اینو گفتم که بگم :
چرخ مملکت در حال حاضر قفل کرده و حرکت نمیکنه !
این حرف اقتصاددانهایی که هنوز هم دارن تلاش میکنن واسه نجات این کشتی در حال
غرق شدن ولی همه در گوش هاشون و گرفتن که چیزی نشنون !
- چهارم
دوشنبه ۱۶ آذر فراموش نشه ! دیگه اگه خیلی می ترسین یکشنبه
شب الله اکبر یادتون نره !
- پنجم
دلم می خواست : دنیا خانه مهر و محبت بود
دلم می خواست : مردم ، در همه احوال باهم آشتی بودند.
طمع در مال یکدیگر نمیکردند
کمر بر قتل یکدیگر نمی بستند.
مراد خویش را در نامرادی های یکدیگر نمی جستند ،
ازین خون ریختن ها ، فتنه ها ، پرهیز می کردند ،
چو کفتاران خون آشام ، کمتر چنگ و دندان تیز می کردند !
فریدن مشیری
پلاتونوف دیوانه
.........
صحنه ۱۸
پلاتونوف ، گرکوفا .
پلاتونوف . ـ آب ، آب ، تبرلتیزکی کجاست ؟ ( بالاخره گرکوفا را می بینید. می خندد .
به گرکوفا : ) خوب ، فردا به دادگاه خواهیم رفت ؟
گرکوفا . ـ البته که نه ! بعد از نامه شما ما دیگر دشمن هم نیستیم .
پلاتونوف . ـ بسیار خوب ، سعی کردم خودم را بکشم ، ( می خندد . ) موفق نشدم .
( می خندد . ) غریزه ! اما روح هدفی دارد و طبیعت رهای دیگر ! ( دست گرکوفا را
می بوسد . ) می خواهید به من گوش کنید ؟
گرکوفا . ـ بله ، بله ، بله .
پلاتونوف . ـ من رنج می برم . مرا با خودتان ببرید .
گرکوفا . ـ البته . با کمال میل .
پلاتونوف . ـ متشکرم ، دختر کوچولی باهوش . یک سیگار ، کمی آب و یک تخت .
باران می آید ؟
گرکوفا . ـ بله .
پلاتونوف . ـ در این صورت زیر باران خواهیم رفت .
و به دادگاه هم نخواهیم رفت .
گرکوفا بلند می شود و پلاتونوف به او خیره می شود .
گرکوفا . ـ برای باران راحت نباشید . من یک کالسکه دارم .
پلاتونوف . ـ صبر کنید . شما پرستیدنی هستید . ـ چرا سرخ می شوید ؟
گرکوفا . ـ نه ، نه ، خواهش میکنم .
پلاتونوف . ـ من شما را لمس نمی کنم . فقط می خواهم دست های ظریفتان را
ببوسم . دست او را می بوسد و او را به طرف خود می کشد .
گرکوفا . ـ چه نگاه عجیبی ! دستم را رها کنید !
پلاتونوف . ـ پس گونه تان را می بوسم ... ( گونه اش را می بوسد . ) و دیگر هیچ .
فقط گونه تان می بوسم ( گونه اش را می بوسد . ) من هذیان می گویم ...
می دانم ... من همه ی آدم ها را دوست دارم ... و شما را هم ... من نمی خواستم
به هیچ کس صدمه ایی بزنم و به همه بدی کرده ام .
دستش را دوباره می بوسد .
گرکوفا . ـ می دانم ، سوفیا بوده ، اینطور نیست ؟
پلاتونوف . ـ سوفیا ، ساشا ، میشا ، آنا ، کاترینا .
همه ی اینها هستند . من همه ی شما را دوست دارم . وقتی در دانشگاه بودم عادت
داشتم حرف های ریبا به روسپی های میدان تئاتر بزنم . مردم به تئاتر می رفتند و من
در میدان می ماندم .
گرکوفا . ـ استراحت کنید ، آرام باشید .
پلاتونوف . ـ آنها همه مرا دوست داشته اند ، همه !
بله ! و با اینکه تحقیرشان کردم ، باز هم مرا دوست داشته اند .
برا مثال گرکوفا . او را به شدت تحقیر کردم . آه ! بله ...
شما گرکوفا هستید ، متاسفم .
گرکوفا . ـ چه چیزی رنج تان می دهد ؟
پلاتونوف . ـ پلاتونوف . دنیا و پلاتونوف ...
شما دوستم دارید ، اینطور نیست ؟ دوستم دارید ؟ بگوئید بله .
گرکوفا . ـ بله .
گرکوفا سرش را روی شانه ی پلاتونوف می گذارد .
سوفیا وارد می شود .
صحنه ۱۹
همان ها ، سوفیا .
سوفیا به طرف میز می رود و به دنبال چیزی می گردد .
گرکوفا ، پلاتونوف را با دست می گیرد . ـ ساکت ! ساکت !
سوفیا هفت تیر را بر می دارد و به پلاتونوف شلیک می کند ولی تیرش به خطا می رود .
گرکوفا ، خود را بین پلاتونوف و سوفیا قرار می دهد . ـ چی میکنید ؟ ( خود را به طرف
سوفیا پرتاب می کند . ) . کمک ! عجله کنید !
سوفیا . ـ مرا رها کنید .
گرکوفا را به جلو می راند . هفت تیر را روی سینه پلاتونوف می گذارد و شلیک میکند .
پلاتونوف . ـ صبر کنید ... صبر کنید ... چرا ؟ ...
پلاتونوف می میرد . آناپتروفنا ، تیرلتیزکی پیر ، نیکلا تیرلتیزکی و ووی میتزروف سراسیمه
وارد می شوند .
پرده به آرامی می افتد .
پایان
توصیه میکنم این کتاب و بخونید و نظرتون و در موردش به من بگید .
چیزی که به ذهنم رسید زمانی که این کتاب و خواندم ، ۲تا مورد بود :
۱- فیلم « سکس و فلسفه » محسن مخملباف .
۲- فیلم « ویکی ، کیریستینا ، باسلونا » از وودی آلن .
می خوام بدونم این علاقه چیه...!!!؟
یعنی چی که یه نفر می تونه چند نفر و واقعا دوست داشته باشه !!!؟
خستگی
کاش
کاش امشب خسته نبودم ...
کاش می توانستم دور از خواب و در تنهایی می نبشتم ....
قلم را تکیه گاه دستانم می کردم و
سر مشق های بی رحم زندگی را در لطافت واژه های سپید ، عطوفتی می بخشیدم ...
کاش امشب خسته نبودم ...
کاش می توانستم چشمانم را باز نگه دارم
تا سپیده را ، در چشمان تو ، طلوع کنم .........
امشب
خسته ام ....
و پایان روز را
آتش می کشم و دود میکنم تا خموشیه چشمانم ....
۲ / ۶ / ۸۸
این دهــان بستی دهــانی باز شـــد
کـو خـورنده‌ی لــقمـه های راز شـــد
لــب فـروبــند از طـعـام و از شـــــــراب
ســـوی خوان آسـمــانی کن شـــتاب
گـر تــو این انبان ز نـان خــالی کـــنی
پـر زگـــوهــــر هـــای اجــــلالی کـــنی
طــفل جـان از شـیر شــیطان بــاز کن
بــــعـــد از آنـــش بـا مـــلک انـــباز کــن
چند خوردی چرب و شیرین از طـعــام
امـــتحـــان کــن چـــند روزی با صــیام
چــند شــب ها خواب را گشتی اسیر
یــک شـــبی بــیدار شــو دولـــت بـگیر
مثنوی معنوی - مولوی
بار دیگر ، شهری که دوست می داشتم
-((برو بیرون سراغ پروانه هایت ! تو هیچ وقت چیزی نخواهی شد.)) آنچه
هنوز تلخ ترین پوزخند مرا بر می انگیزد ((چیزی شدن)) از دیدگاه
آنهاست - آنها که می خواهند ما را در قالب های فلزی خود جای
بدهند. آنها با اعداد کوچک به ما حمله می کنند . آنها با صفر
مطلق شان به جنگ با عمیق ترین و جاذب ترین رویاها می آیند-و
ما خرد کنندگان جعبه های کوچک کفش هستیم. تو کفش هایت را که
تماما خیس شده است و آب در آنها صدا میکند بیرون «ی آوری و
برمی گردانی روی ماسه ها. ماسه ها دورنگ می شود. آب فرو می رود و تو
کفش هایت را دراز می کنی به جانب آفتاب.
-اگر نزدیک تر باشد زودتر خشک می شود.
و ما می خندیم.
.
.
.
.
( برگرفته از کتاب بار دیگر ، شهری که دوست می داشتم از نادر ابراهیمی )
غم نامه !
خورشید
پا به مغرب گذاشته ..
ابرها
بالاخره باریدند ، زیر تابش گرم آفتاب ...
حس طهارتی بلند وجودم را فراگرفته .....
ابرها می بارند در سوگ عزیزانمان و بر کبودی های شان و در جفای به اسیرانمان
شاید
که اندکی بکاهند از دردهایمان !
عطر خاک برخاسته !
۸۸/۳/۲۸
۷:۴۵ بعداز ظهر
سوگواری شهدا
زلف بر باد مده ....
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که در بند توام آزادم
پیک های پی در پی ،
پک های سنگین ،
تعارف های لوتی ،
ورق هایی که پی در پی هم به زمین می نشینند ،
و مستی که جولان میدهدمان ...
غوطه ور در میان دود سیگار پرواز می دهم خیال را بر فراز زندگی ....
۸۸/۲/۱۴